Krioprezerwacja to przechowywanie żywego organizmu w bardzo niskiej temperaturze w taki sposób, aby możliwe było przywrócenie go do życia w takim stanie, w jakim był przed rozpoczęciem przechowywania. Długoterminowe przechowywane przez czas nieokreślony wymaga utrzymania organizmu poniżej temperatury zeszklenia roztworu wodnego, wynoszącej w przybliżeniu –130ºC. Jest to temperatura, w której zamrożona woda nie ulega już sublimacji i ponownej krystalizacji. Z tego powodu do długiego przechowywania wymagane są zamrażarki o temperaturze –150°C lub ciekły azot.
W celu uzyskania cieczy z gazów naukowcy w XIX wieku opracowali izolowane butelki na potrzeby przechowywania i transportu. Tego typu naczynia stosuje się do tej pory. Przez wiele lat standardem przechowywania długoterminowego była krioprezerwacja w ciekłym azocie, w temperaturze –196°C.
Przez te lata stało się jasne, że w przypadku tego rodzaju przechowywania prawdziwe zagrożenie stanowi zanieczyszczenie krzyżowe. Nie tylko za pośrednictwem lodu, ale również pomiędzy próbkami. W przeszłości przedstawiono dowody naukowe dotyczące zanieczyszczenia krzyżowego wirusem zapalenia wątroby.
Z tego powodu bardziej popularne stało się przechowywanie w oparach. Wartościowe próbki nie były już przechowywane w ciekłym azocie, co pozwoliło na wyeliminowanie ryzyka zanieczyszczenia krzyżowego.
Jednak przechowywanie w oparach ma pewne wady:
- utrata pojemności przechowywania — 1/3 naczynia nie można już wykorzystać;
- temperatura oparów jest w znacznej mierze uzależniona od poziomu ciekłego azotu;
- duże gradienty pionowe temperatury mogą stanowić duże zagrożenie dla wartościowych próbek podczas długoterminowego przechowywania.
W celu ochrony próbek przed zanieczyszczeniem krzyżowym podczas długoterminowego przechowywania oraz uniknięcia wystąpienia gradientów pionowych temperatury opracowano systemy suchego przechowywania, takie jak niskotemperaturowe zamrażarki o temperaturze –150°C i konstrukcja izotermiczna.